"Powiadają, że Japonia została stworzona mieczem. Powiadają, że starzy bogowie zanurzyli koralowe ostrze w oceanie, a gdy je wyciągnęli, cztery równe krople skapnęły do morza i stały się wyspami Japonii." - Ostatni Samuraj (2003).
Kendo jest to sztuka walki wywodząca się z szermierki japońskich samurajów.
Początek historii japońskiego miecza sięga pierwszego tysiąclecia naszej ery. Pierwsze miecze pojawiły się na Wyspach Japońskich przypuszczając, że pochodziły one z Chin. Z czasem miecze zmieniały swoją formę - pod koniec X wieku przybrały one formę zbliżoną do tej, którą znamy dzisiaj. Okres ten uważa się za początek kendo - "drogi miecza". Technika władania mieczem była początkowa użytkowana przez silnych bushi - czyli wojowników. W okolicach XV wieku technika ta osiągnęła bardzo wysoki poziom wyrafinowania.
 |
| Tak wyglądali bishi |
Podczas epoki Edo (1603-1868) w szermierce najważniejszą wartość miała estetyka. W XIX wieku przybrała ona formę parasportową z naciskiem na współzawodnictwo.
Kendo dzisiaj jest uprawiane na całym świecie jako sport, sposób rekreacji czy hobby.
Bardzo charakterystyczną cechą tej walki jest ubiór, który jest bardzo ważny.
Składa się on z hakamy - długich szerokich spodni oraz kendogi - grubej bluzy.
Ubiór ten uzupełniają ochraniacze zwane kendogu, które składają się na men - maska chroniące głowę, gardło oraz ramiona, kote - zapewniają ochronę dla dłoni, nadgarstków oraz przedramion, do - napierśnik ochraniający organy wewnętrzne oraz tare - fartuch, który osłania uda i okolice krocza.
Ochraniacze miały chronić najczęstsze miejsca ataków. Szybkość i siła nie decyduje jednak o jakości kendo. Nauczyciele i adepci zauważyli, że poza rozwojem fizycznym i zwiększeniem kompetencji w walce, nauka władania mieczem zapewniała rozwój osobisty oraz duchowy, który jest bardzo ważny dla młodych wojowników.
źródło informacji: gazeta Otaku, nr 5 listopad 2014, s60, autor: Jacek Lipiński.
